Vulnicura / Björk(20 Ocak)
Bu yıl kulaklarımıza ulaşan ilk müthiş albüm, Björk'ün son çalışması oldu. Mart'ta yayınlanacakken internet bug'larının mağduru olup internete sızdırılan Vulnicura, bu hadisenin ardından iTunes'ta vücut buldu. Aslında Björk'e dair bir serginin açılışıyla birlikte gelecekti. Bu talihsiz olaya rağmen, senenin en mühim albümlerinden birini erkenden dinleyebiliyor olmak hoş.
Albüm Antony Hegarty'nin, Haxan Cloak'un ve prodüktör Arca'nın katkılarını içeriyor. Geçen albüm Biophilia'nın o enteresan enstrümanları yok, bu da Björk'ün müzisyen olarak gücünden görünürde bir şey eksiltmiyor. Tüm sevenlerine duyurulur.
Beyond the Red Mirror / Blind Guardian(30 Ocak)
Power metalin fantastik kralları da döndü. Her zamanki gibi çok gazlar, ve Mayıs'ta İstanbul'u sallamaya geliyorlar. Konsept olarak Imaginations From The Other Side'ın devamı bu albüm diyelim, gerisini siz anlayın..
Chasing Yesterday / Noel Gallagher's High Flying Birds(2 Mart)
Ne zamandır bekliyorduk, 2 Mart'ta kavuşuyoruz. Noel Baba'nın bu yeni albümünde yine öncekinin izini (geçmişin izini!) sürecek yeni şarkılar var gibi, yayınlanan iki single bu kadarını söylüyor. Johnny Marr konuk müzisyen son şarkıda.. Sizi bilmem ama bu albümü ben baya bir dinlerim. Kim bilir belki bir gün de Oasis birleşir tekrar, eski zamanların hatırına.. Ya da boşverin. Noel kendi başına da gayet iyi idare ediyor.
Hand. Cannot. Erase. / Steven Wilson(3 Mart)
Porcupine Tree'nin dahi beyni Steven Wilson iyi ki durmaksızın üretmeye devam ediyor.. Onsuz bir şeyler eksik kalırdı. Büyük oranda Kate Bush'un çalışmalarından esinlendiğini söylediği bu son albümde, cazdan biraz taviz vererek kimi pop şarkıları da içerecek bir progresif rock tarzı benimsemiş adam. Albümde alışıldık şekilde bir kez daha virtüöz Guthrie Govan'ın gitarlarını duyacak olmamız da cabası.
Tracker / Mark Knopfler(9 Mart)
Eski Dire Straits adamının güncel çalışmaları eskilerinin yanında bir nebze "underrated" kalıyor ne yazık ki.. Bir evvelki solo albümü Privateering, birbirinden güzel 20 parça içeriyordu oysa.
11 şarkıdan mürekkep bu yeni kayıtta mütevazı usta güncel sound'unu koruyacak gibi. Bekliyoruz ve seviyoruz.
The Day is My Enemy / The Progidy(30 Mart)
Progidy de suskunluğu bozuyor artık, hatta albümden yayınlanan iki single'la bozdu bile. İddialı şarkı isimleriyle ve grubun bilindik heavy elektronik tarzıyla donatılmış kayıt grubun eski görkemli günlerini aratır mı şimdilik bilmiyoruz. Şahsen en çok merak ettiğim albümün sonundaki "Wall of Death" isimli şarkı..
Tarihi Meçhul İşler:
Drones / Muse: Bu albümle ilgili benim gibi meraklıları en çok heyecanlandıran unsur, eğer fos değilse grubun eski albümlerindeki tarzına dönecek olması.. Instagram hesaplarından paylaşılan bir videoda çok şey açıklamış adamlar. O videoda albümden bir sample duyuyoruz, bu sample bize Full Metal Jacket ve The Wall gibi iki filmi hatırlatıyor.. Evet heyecan verici. Üstelik tema olarak bir Muse klasiği olan şarkı Citizen Erased'in devam filmi de bu albümdeymiş. Honeymoon / Lana Del Rey: Tartışmaya açık hüzünlü ses Del Rey de sıradaki albümünün ismini duyurdu. Kimilerine göre abartılmış bir pazarlama ürünü kendisi, kimine göre ise gerçek bir sanatçı. Bakalım bu sıradaki albümle kendini geliştirebilecek mi. Return to Forever / Scorpions: Scorpions da geçenlerde dağılmalarının ardından bir kez daha yoluna devam etmeye karar verdi ve yeni stüdyo çalışmaları Return to Forever çok yakında çıkıyor. The Magic Whip / Blur: Blur de yıllardır beklenmeyen hamleyi yaparak bugün (19 Şubat) bu güncellemeyi yapmama neden oldu. Yeni albüm Magic Whip'ten yayınlanan ilk şarkı Go Out'ı an itibariyle dinleyebilirsiniz.. *Ayrıca henüz pek bir teknik detay olmamakla birlikte 2015'in sonuna kadar albümlerinin elimizde olmasını bekleyebileceğimiz isimler var. Bu isimlerin zannımca en mühimi Radiohead. Efsane ekip şu sıralar stüdyoda ve 2003'teki Hail to the Thief'ten bu yana her 4 yılda bir albüm çıkarıyorlar zaten. Iron Maiden ise hayranlarına yılbaşında attığı bir kartpostal ile bu yılı stüdyoda geçireceklerini doğruladı. Bir diğer önemli haber ise Gorillaz'ın ikinci yarısı Jamie Hewlett'ten.. Instagram hesabından paylaştığı yukarıdaki görsel ile (grubun çizgi üyesi Murdoc) tarihin ilk animasyon grubunun dönüşünü ve yeni albüm haberini müjdeledi kendisi.
2015'te albümlerinin yolunu gözleyebileceğimiz diğer isimler ise: Faith No More, Big Four (evet dördü birden! söylentiler yalan değilse), Motörhead, Tame Impala, Red Hot Chili Peppers, The Smashing Pumpkins. The Offspring, Keith Richards, David Gilmour, Paul Weller ve PJ Harvey... Bu isimlerin hepsi bu seneye albümlerini yetiştirirse güzel olur mu olur. Bakalım..
Son bir yılı gözden geçirmek adına 2014'te en çok dinlediğim şarkı ve albümlerden birer adet "geri sayım playlist'i" oluşturdum. Esas amaç yeni yıl bitmeden insanlara ulaşacak şahsi bir "best of" listesi oluşturmaktı. Ancak elbette 2015'te dinleseniz de listenin anlamından bir şey eksilmeyecektir. Özün sözü:
14'ten Geriye: Şarkılar
14- Stevie
-Kasabian
Kasabian'ın son albümü, en iyi çalışmaları değildi belki ama insanı bağımlısı yapacak güzellikte birçok şarkı barındırıyordu. "And all the kids they say/Live to fight another day" gibi çok karanlık ve gaz bir nakarat sözüne sahip bu parça, bu yıl kesinlikle en çok dinlediklerimden biri oldu. Yeni yıl öncesi güçlü bir moda girmek için de iyi bir açılış...
13- Right on, Frankenstein!
-Death From Above 1979
2004'teki ilk albümleriyle hatırı sayılır bir takipçi kitlesi edinmişti bu garage/noise/dance/punk/rock ikilisi.. 10 yıl sonra ise ikinci albüm "The Physical World" geldi. Önceki şarkıdan aldığımız gaz, bu şarkıda biraz daha büyüyor. "I don't wanna die but I wanna be buried/Leave me at the gates of the cemetery" gibi yine karanlık sözlere bu defa dance-punk musikisi ekleniyor ve yerinizde duramıyorsunuz.. Bittiyse sıradaki şarkı...
12- Bent to Fly
-Slash feat. Myles Kennedy & The Conspirators
Şimdi şunu söyleyin, Slash'in gitarına Myles Kennedy'nin vokalleri cuk oturmuyor mu? Bana göre son yıllarda kurulan en başarılı ortaklık budur. Bu şarkı ise insanı bildiğin kanatlandırıyor. Cidden. Buyrun sözler konuşsun: "I won't stop running/I'm only getting closer/To getting off the ground this time/The sky is calling, the wind is at my shoulders/Won't let this chance pass me by/Mama, I'm bent to fly"...
11- King
-Eluveitie
İsviçreli folk/melodik death/Celtic metal topluluğu Eluveitie ile tekrar karanlık ama kararlı bir atmosfere geçiyoruz. Son konsept albümleri Origins'ten çıkan çokça sevdiğim bir şarkıdır King. Eğer gidip görebilirsek Şubat'ta Garajistanbul'da da bu şarkı ve daha niceleriyle bizleri beklerler. Velhasılkelam işte size Kelt Kralı Ambicatus'un hikayesi...
10- Anısına
-Pink Floyd
Richard Wright'ın anısına mı? Peki olay bundan ibaret olsa şarkı adı niye Türkçe olsun? Belki Gezı Direnişi'nde hayattan koparılanlara bir atıf vardır? Her halükarda David Gilmour ve Nick Mason'dan 21. yüzyılda böyle duygu yüklü bir parça çıkması harika, e malum, kendileri Pink Floyd'un iki kemik üyesiydi zamanında... O zaman bize de takdir edip hayran kalmak düşer. Gezi Direnişi'nde ve dünyanın dört bir yanında yitirdiğimiz güzel insanların anısına... Anısına... Anısına.
9- Outside
-Foo Fighters
Sonic Highways bana göre biraz kendi yükünün altında ezilen bir albüm. Ancak bir-iki adet çok hoş şarkının ortaya çıkacağı da belliydi. Bunlar içinde (Subterrannean ve I Am A River dahil olmak üzere) beni en çok kendine çeken Outside oldu. Arada bir yerde o kadar iyi bir riff var ki arak olabilir gibi, ki muhtemelen öyledir, ama olsun yine de bütünlükte çok net parça... "I wanna get outside, outside, of me"...
8- Born in Chains
-Leonard Cohen
Şimdi biraz sakinleşelim ve büyük şair Leonard Cohen'in pasif protestosuna katılalım... Cohen'in Yahudi geçmişini yad ettiği bu nostaljik parça albümdeki diğer birçok şarkı gibi klasik olmaya aday. Duygu yüklü ve vurucu, 80. yaşını yaşayan bir adamdan beklenmeyecek kadar güçlü bir sesle. Ne de olsa o eski bir toprak, bir ozan...
7- Give Us A Kiss
-Nick Cave & The Bad Seeds
...ve Nick Cave. O da bir başka ozan, sadece daha genç. Artık orkestrası haline gelmiş arkadaşlarından oluşan grubu Bad Seeds ile kaydettiği bu şarkının gün yüzüne çıkması 20,000 Days on Earth ile mümkün oldu. İyi ki de vardı, oldu. "Childhood days/In a shimmer haze/Give us a kiss." Melankolik ve gönül fetheden harika bir parça... Merak etmeyin biraz daha böyle duygusal takılacağız.
6- Hostiles
-Damon Albarn
2014'te ilk solo kaydını dinleyicilerine sunan önemli bir isim Damon Albarn'dı. Tema açısından oldukça içine kapanık ama bir o kadar da etkileyici bir albüm olarak görünen Everyday Robots'un bu hüzünlü parçanın ilhamı Albarn'a küçük kızıyla oynadığı video oyunları vesilesiyle gelmiş. Malum, adam oldukça üretken. Bu üretkenlik neyse ki müziğinin kalitesinden bir şey düşürmüyor. Hani, Blur bir daha birleşmese darlamaz beni artık.
5- Weight of Love
-The Black Keys
Black Keys şu sıralar kariyerinin zirvesini yaşayan gruplardan. İlk zamanlarındaki o asi blues sound'unu büyük ölçüde yitirmiş olsalar da hala özgünler ve sürekli kendilerine bir şeyler katmayı başarıyorlar. Turn Blue'nun bu açılış parçası progresif bir yapıya sahip, seksi bir kayıt.
4- Disappearing
-The War On Drugs
Bu senenin en net indie grubu kesinlikle The War On Drugs idi. 7 dakikalık saykedelik bir şaheser olan bu parça ise bende halen eskimedi. KCRW'dan bu canli performansı dinleyin ve kendinize gelin... veya kaybolun.
3- Dreaming a City (Hugheskova)
-Manic Street Preachers
Manics son iki albümde toplam 3 enstrümental parçaya yer verdi ve üçü de cidden enfes işler. Nicky Wire'a göre "bozulmaya başlayan bir ütopya"yı tasvir eden bu parça, kesinlikle Manics'in kariyerinin ve bu yılın en iyilerinden. Progresif yapısı ve sapkın atmosferiyle hala keşfetmediyseniz sizi sarsmayı bekliyor. Çünkü bazen sözsüz bir parça, çok daha fazla şey anlatır. Biz de düş kurmaya devam ederiz... Bir hayranın hazırladığı yukarıdaki video da oldukça başarılı sayılır.
2- Rainbow
-Robert Plant
Robert Plant'ten adı gibi renkli bir parça olan Rainbow, melodisinin cazibesiyle listede üst sıralardan bir yer kazandı. "I will bring the song for you/And I will carry on" diye sesleniyor Plant o meşhur vokal perdesiyle. Fazla söze gerek yok.
1- Lazaretto
-Jack White
Senenin en rock'n roll parçalarından Lazaretto, Jack White'ın gitarıyla, karizmasıyla ve insanı eriten vokalleriyle hemen hemen herkesin takdirini kazanmış bulunuyor. "And even God herself has fewer plans than me", "When I say nothing/I say everything" şarkıdaki cool kısımlardan sadece bir kesit. Bu sıraya yerleşmesi haliyle pek zor bir seçim olmadı.
Bonus: Sue (or In A Season of Crime)
-David Bowie
Herhangi bir sıraya yerleştiremediğim şarkı, David Bowie'den gelen 7 dakikalık progresif caz parçası oldu. Zira geçen seneye kadar kendisinden bir dahi haber alamamaktan korktuğumuz Bowie üstadın hala eskisi kadar üretken olması, başlı başına bir umut sebebi. Kendisini daha birçok yıl boyunca aramızda görmemiz temennisiyle...
14'ten Geriye: Albümler:
14- A Letter Home
-Neil Young
Başlangıcı Neil Young ile yapıyoruz. İşte karşınızda bu senenin en orijinal albüm fikri. Taş plağın ses kalitesinde bir cover albümü kaydedip yayınlamak. Bundan daha nostaljik ve sahici abüm zor bulunur. Neil Young bu albümle çıkagelerek gönülleri bir kere daha fethetti. Üstelik projenin arkasındaki isim Jack White idi...
13- Soused
-Sun O))) & Scott Walker
Deneysel drone metal grubu Sun O))) kült mertebesine ulaşmış bir grup. Scott Walker ise eski bir avant-garde/art rock müzisyeni. Bu isimlerin ortaklığının meyvesinin ise Loutallica Lulu'nun aksine oldukça başarılı olduğu da aşikar. Yine az sayıdaki şarkı, geniş bir süreye yayılmış, usul usul akıyor. Bu albüme bu senenin en iyi ortaklığı diyelim hatta.
12- Syro
-Aphex Twin
Farklı ve iyi bir şeyler arayanlara şiddetle tavsiye edilir. Her birinin başlığı bilgisayar yazılım kodu gibi olan 11 şarkıyı dinlerken cidden iyi bir elektronik müzik olduğunu fark edeceksiniz. Söyleyebileceğim başka bir şey yok çünkü Aphex Twin hakkında pek bir şey bilmiyorum. Ama Syro'yu tanırım iyi çocuktur.
11- Are We There
- Sharon Van Etten
Zamanımızın güzide seslerinden Sharon Van Etten, kariyerinin en iyi eserini sunarak arzı endam etti bu sene müzik çalarlara. Hüzünlü sesi Lana Del Rey'den çok daha etkileyicidir zannımca. Afraid of Nothing, Your Love is Killing Me gibi şarkılar gecenin bir yarısını canınızı acıtabilir, dikkat.
10- Lament
-Einstürzende Neubauten
Çılgın Alman Blixa Bargeld ve arkadaşları, size son çalışmalarını sundu: Lament. İsteyen müzik desin, isteyen tiyatro, isteyen sanat. Ama Einstürzende Neubauten her zamanki kadar deneysel, gerçekçi ve çarpıcı. 1. Dünya Savaşı'nın konu edinen bu son albümleri de ilerde diskografilerinin vazgeçilmezlerinden olur.
9- To Be Kind
-Swans
İnsanı hayrete düşüren ilginç bir grup Swans. Deneysel çizgiden ayrılmayıp daima şaheser niteliğinde albümler üretebilen grupların sayısı günümüzde bir elin parmağını geçmez ama Swans, tam da böyle bir grup. Michael Gira'nın dehasına bağlayabilir miyiz bunu? Bu arada, bu son albüm de geçen seneki The Seer gibi uzun ve içine girseniz çıkamayacağınız şarkılardan mürekkep.
8- Once More 'Round the Sun
-Mastodon
İçine girmesi zor bir müzik yapıyor Mastodon. Ama girenler de hastası oluyor adamların. Her bir üyenin vokale katkıda bulunmasının yanısıra hiçbirinin imaj derdine düşmeyip sadece iyi müzik yapması da gruba olan sevginizi depreştirecek unsurlar. Dahası, bu albüm baştan sona hayata olan bakışınızı olumlayacak sözlere sahip... Çok makara. Dinleyin keşfedin.
7- The Mountain
-Haken
Senenin progresif albümü deyince oyum Haken'dan yana olacak. Eski tarzları biraz yumuşatıp üstüne bir de jazz fusion katan Haken, bu albümde tıpkı bir dağcı misali her şarkıda biraz daha yükseğe tırmanıyor, bu yolculuğunu da Atlas Stone, Cockroach King ve Pareidolia gibi şarkılar aracılığıyla yapıyor. Sağlam albümdü vesselam.
6- Pale Communion
-Opeth
Mikael Akerfeldt'in "Artık death metal'i o kadar da dinlemiyoruz, bu albüm de sözümüzdeki değişikliği yansıtacak." açıklaması yerinde bir açıklamaydı ve sonuç hiç de hüsrana uğratmadı. 70'lerin o saf hard rock sound'u ve incelikli progressive yapısıyla ilk dinleyişte aşık olabileceğiniz bir albümdü Pale Communion. Mart'ta İstanbul'da randevumuz var, canlı dinlemek nefis olacak.
5- Lost In The Dream
-The War on Drugs
Amerikali indie ekibinin 3. albümü neredeyse her müzik eleştirmeninin ilgisini çekti. Eyes to the Wind, Burning, Under the Pressure, Red Eyes, Disapearing derken tüm şarkıları saya saya albümün öne çıkan şarkılarını seçemediğiniz, içinizde büyüyen bir albüm. Henüz duymadıysanız arşivinize eklemelisiniz.
4- Lazaretto
-Jack White
Jack White hakkında söylenecek çok şey var ve bu yüzden pek de bir şey yok. Kendisi çağımızın müzik dahilerinden, 21. yüzyıla kendi dokunuşunu kattığı için şanslıyız. Şu sıralar hakettiği bir şekilde kariyerinin zirvesinde bulunan dünya çapında takdir kazanmış bir virtüöz. Son albümüyle külliyatına yeni klasikler kattı ve inanıyoruz ki bunu yapmaya devam edecek.
3- Lullaby and... The Ceaseless Roar
-Robert Plant
Müziğin babalarından Robert Plant de bu sene nispeten sessiz sedasız bir albüm için çıkardı. Dünya müziğini harmanladığı bu albüm muhtemelen ustanın en iyi eserlerinden biri. Eski bir şarkı olan Little Maggie'ye getirdiği bir yorumla açılıyor ve su gibi akıp gidiyor. Dingin kafayla dinlenecek önemli bir albüm.
2- Popular Problems
-Leonard Cohen
80. doğumgününde Kanadalı ozan bir sürpriz yaptı ve dünyaya karşı sessizce hiddetlendiği bu mütevazı albümle ortaya çıktı. İlk şarkı Slow sizi yanıltmasın, daha ilk başta açıklıyor Cohen: "It's not because I'm old/ It's not the life I lived/I always liked it slow/That's what my mama said". Geri kalan 8 parça ise çok daha derin anlamlı ve etkileyici. Muhtemelen The Future'dan bu yana ustadan gelen en iyi çalışma. İçinizde büyüyor.
1- Futurology
-Manic Street Preachers
2014'te tekrar tekrar dinlemekten usanmadığım albüm Futurology idi kesinlikle. Böylesine sevdiğim ancak son yıllarda müzikal açıdan biraz kararsız kalmış bir grubun kendini başarılı bir şekilde tazelediğine tanık olmak sevindiriciydi. Space-rock baladı Divine Youth, sanat aşkını tasvir eden Black Square ve distopik esintiler taşıyan Dreaming a City (Hugheskova) gibi parçalar albümü benim gözümde hep taze tutacak.
Bonus: The Endless River
-Pink Floyd
Herhangi bir sıralamaya koyacak cesareti bulamadığım albüm, senenin müzik mucizesi olan The Endless River'dır. Mucize derken en iyi Pink Floyd albümlerinden biri olduğu iddiasında da bulunmayacağım nitekim degil, lakin kusursuz olmasına gerek de yok. Ne de olsa biz doğduktan sonra yayınlanmış bir Pink Floyd albümü duyma fikri sahiden paha biçilemezdi ve o fikir gerçekleşti. Biz de mucizelere inandık.. ve bu da geleceğe duyduğumuz umudu tazeledi derinlerde bir yerde.
Bu anı bekliyordum. Sınav haftam yaklaşırken benim deşarj olmaya, kurtlarımı dökmeye ciddi şekilde ihtiyacım vardı ve bu özlemi de ancak Jack White bitirebilirdi. Aldık biletleri, düştük yollara.. Yol dediğim de öyle çok absürd bi mesafe değil tabi ama anlatıma güç katıyor. Neyse, Volkswagen Arena'ya (Black Box demeyin, Black Box'lığı kalmamış) bu defa Maslak'tan servis bulamadık. Organizasyonun ilk defosu. Ayrıca alanın önündeki otoyola acilen bir trafik ışığı da lazım, olmuyor böyle koşa koşa karşıya geçiyoruz.. Biletleri bastırıp girdik alana, güvenliği daha bi sıkılaştırmışlar sanki, girişte ilk kez kimlik sordular 18 yaş altı mıyım diye.. Üstelik 1 aydır reşitim yahu. Sakalları kestirdik, ondan olsa gerek..
Mekanın iç tasarımı en takdir ettiğim yönü olabilir, cidden çok rahat. Hiç izdiham olmuyor girişte çıkışta ve ortam da çok canlandırıcı. Gittiğim üç konser için de geçerliydi bu durum. Biraları yudumlarken yanı başımızda ufak bir canlı performans veriyordu birkaç adam ve salona adım attığımızda öngrup çalmaya başlamıştı bile. İnsan öngrup var diye duyurmaz mı yahu? Umut Adan yazıyordu galiba sahnede, öyle bi adı vardı. Neyse bir ara solist "eller havaya" diye işaret verse de kitleden hiçbir tepki alamadı, Umursanmadılar bildiğin. Hoş bir performanstı oysa..
Dokuza doğru iyice doldu salon ve gaz veren hip hop parçaları eşliğinde ortam iyice ısındı. Birkaç kere bilindik bir şekilde konserin başladığına dair feykler verildi. Bu feyklerin her birinde kulağımın dibinde "Jaaack!" diye çığlık atan kızın da hakkını vermek lazım, sağlam screamer'dı. Neyse sonunda sahnedeki perde (evet perde, şekile bak şekile) açıldı ve haham sakallı bir abi geldi sahneye. Yaptığı konuşma cidden anlamlıydı, aşağı yukarı şöyle: "Merhaba İstanbul! (Türkçe dedi tabi, karşılık da aldı milletten) Nasılsınız? Jack birazdan burada olacak. Ama öncesinden sizden bir ricamız var, o telefonlardan çekim yapmayın olur mu? Burada çok iyi bir kameramanımız var, bütün fotoğrafları o çekecek. Unutmayın, bu yaşayacağınız bir rock'n roll deneyimidir ve bu ruhu ancak canlı canlı, kalbinizle tanık olursanız hissedebilirsiniz. (Telefonunu kaldırıyor) Bunlardan seyretmenin hiçbir anlamı yok." Alkışladık, çok haklıydı, kimileri de şikayet etti ve tabi neticede yine bu uyarıyı s..lemeyip kameraya alan çoktu. Şimdi o anlara gelelim.
Açıkçası konser anını birebir hatırlamıyorum, en net hatırladığım şey kendimden geçtiğimdir. Yıllardır yaptığı müziği saygıyla dinlediğim adam ona yakışacak bir grupla (ve yepyeni Elvis saçlarıyla!) önümdeydi. Davulcu Meg White'a bin basacak bir abimizdi, konser boyunca davulu dövdü durdu. Öte yandan Meg'e çok benzeyen bir başka güzel kız da keman çalıyordu. Sonradan öğrendik ki adı Lily'miş. Şeker kızdı, sesi güzeldi, baya etkilendim açıkçası. (Bu noktada hızlıca bir şeye daha değineceğim; Jack yeni saçıyla Elvis'i hatırlatıyorsa, yanındaki kızlarla bana Leonard Cohen'i hatırlatıyor, hepsinin çok ilginç bir güzelliği ve cazibesi var.) Ses sisteminin ise
hala geliştirilmesi gerekiyor, "Avrupa'nın en iyi akustiğine" sahip bir mekana yakışmıyor bu ses sistemi. Artık Mr. White'a gelelim: Konseri yeni albümün enstrümental parçası High Ball Stepper'la açtıktan sonra White Stripes klasiği Dead Leaves and the Dirty Ground'a geçtiler ve nihayet Jack'in o tiz sesini duyduk ve sonrası baya bulanık. Bir ara çok net görüşe sahip bir yer buldum kendime ve konser boyunca muhafaza attim o yeri. Lazaretto, Temporary Ground, Would You Fight For My Love? gibi yeni şarkılar peşi sıra gelirken Jack de sağolsun selamını esirgemedi, nihayet burada olduğuna sevindiği gibi klişe bir sözle başlasa da arada "Well Istanbul, we're friends now" gibi sözler söyleyerek samimiyetini gösterdi herkese. Hatta bu sözü We're Gonna Be Friends şarkısından sonra söylemiş olabilir, emin olamadım şu an. Eğer öyleyse bak şimdi her şey daha mantıklı geldi..
Konser ilk ve ikinci yarıdan mürekkepti. Aralarında yer alan molada seyirciden gelen, Seven Nation'ın melodisini kullanan tezahürat ekibi çok etkilemiş olmalı ki hemen sahneye çıktılar ve WS şarkıları ağırlıklı ikinci yarıyı en sevdiğim WS şarkılarından biri olan Icky Thump'la açtılar! Zaten geri kalan kısım da iyi seçilmişti, Ball and Biscuit olsun, Fell in Love with a Girl olsun, Three Women olsun.. Fell in Love'da Jack mikrofonu seyircilere uzatıp tepki alamadığındaki yüz ifadesi süperdi. Güldü biraz ve devam etti şarkıya.. Kapanışı elbette Seven Nation yaptı. Bise çıkarlar diye, insanlar dışarı çıkarken bazılarımız bir ümit öne yardırdı, olmadı. Olsun. Beklentilerimizi misli misli karşılaşmıştık ve konser bitene kadar kendimi yorgun hissetmedim.
Dönüş yolu elbette biraz çileliydi, ben de bu yazıyı o anları anlatarak noktalamak istemiyorum. Jack White'i gördüm işte yahu. Ne geceydi ha. Benim gibi bir öğrenci bünyeye şifa oldun, sağolasın Jack abi!.. Not: Bu yazı aceleyle karalanmıştır, yazım hatalarım varsa affola.
9.5/10
Benim gibi Manics'in tüm albümlerini hatmetmiş sıkı bir hayransanız şu fikirde hemfikiriz demektir: Bu grubunki kadar cezbedici bir müzikal ideolojiye sahip sanatkarlar karşımıza sık çıkmıyor. Başka hangi grup şarkı sözlerinde Nietzsche, Stephen Hawking, Richard Nixon, Madonna, Adolf Hitler, George Orwell ve Pablo Picasso'dan bahseder? Başka hangi grup sosyalizmin bayrağını bu kadar dikkat çekici biçimde kariyerinde dalgalandırmıştır? Başka hangi grup kariyeri boyunca hem Motown Junk gibi sıkı, agresif bir punk şarkısı; hem Your Love Alone Is Not Enough gibi insanı coşturan bir pop şarkısı; hem de Britanya'nın müzik listelerinde yeni milenyumun ilk No.1 parçası olan The Masses Against the Classes'ı icra etmiştir? Başka hangi grup yıllara ve Richey Edwards gibi acı bir kayba göğüs gerip hala ayakta ve radikal kalabilir?
Çoğu hayran gibi benim gözümde de, Richey sonrası gelen albümlerde Manics'ten bir şeyler koptu, eski duruşları biraz sarsıldı. Ama bu durum hala dinleyicileri büyüleyen, önceki kayıtlardan farklılığıyla şaşırtan albümler yapmalarını engellemiyor. Bu milenyumun ilk 10 yılını Manics için bir silkelenme dönemi olarak görürsek, son 3 albümle de emektar ve uzman müzisyenler olma yolundaki basamakları uygun adım tırmandıklarını görebiliriz. Sahiden de dokuzuncu albüm Journal for Plague Lovers'tan sonra gelen Postcards from A Young Man, ruhsal açıdan olgunlaşmış 3 adamın ortaya koyduğu güçlü bir pop/rock albümüydü. Ardından bir ara verdiler ve tekrar ortaya çıktıklarında ellerinde bir değil, iki albüm vardı. İlki bir şarkı hariç tamamen akustik folk şarkılarıyla örülü Rewind the Film idi. Daha "sert" bir altyapıya sahip ikinci albümü ise sonraya bıraktılar. Şimdi merakla beklenen o çalışma da elimizin altında.
Albüm yayınlanmasından birkaç gün önce torrent'e düşünce, zaten daha sonra albümü plak koleksiyonuma ekleyeceğimin bilinciyle, vicdanım rahat bir şekilde kendime hakim olamayıp albümü indirdim. O günden beri esiriyim desem mübalağa olmaz herhalde! Her zamanki gibi müzik tarzında yeni ufuklara göz kırpan bir çalışma olmasının yanında, çok hoş sürprizlerle karşılaştığımı da söyleyebilirim dinlerken. Öncelikle Generation Terrorists ve The Holy Bible'dan bu yana yapıkları en evrensel, en politik söylemler içeren albüm olduğu muhakkak. 47 dakikalık sürenin tümünde David Bowie'nin Berlin döneminden ilham aldığını açıkça hissettirmesi de cabası. Yüzeysel olarak bakıldığında kimi zaman Low gibi minimalist bir albüm, kimi zaman ise başka grupların harmanlanıp yoğurulmuş hali.
Şarkı şarkı kısa ve acısız bir tura çıkacak olursak: Futurology'nin insanı gülümseten vokal ve besteleriyle açılışı yapan albüm, (Bir gün geri geleceğiz, aslında asla gitmemiştik. Bir gün geri döneceğiz, ne kadar acıttığı önemli değil ve acıtıyor.) yerini albümün sözleri kimilerince yanlış yorumlanan ilk single'ı Walk Me To The Bridge'e bırakıyor. Ardından gelen Let's Go To War, marş ritmiyle aklınızda kalacak; aynı durum albümün en özel parçalarından Europa Geht Durch Mich için de geçerli. The Next Jet to Leave Moscow (Ben görüp görebileceğin en ikiyüzlü adamım... Demek Küba'da oynadın, hoşuna gitti mi birader? Bahse varım gururlandın seni aptal piç kurusu...) albümün en muhalif yüzlerinden biri yine. Bu noktadan sonra ise albümün en sürprizlerle dolu kısmı başlıyor. Georgia Ruth'un büyüleyici vokalleriyle bir anda insanın dikkatini çeken Divine Youth, efsanevi Bowie şarkısı Space Oddity'nin ayarında kaydedilmiş modern bir space rock baladı. Ve sonra bir başka sürpriz: Sex, Power, Love & Money... Açılışını duyduğunuzda "Hobaa, bu da nereden çıktı?" diye düşünmeden duramadığınız, ancak Generation Terrorists'in içinden kopup gelmiş olabilecek, bir de üstüne rap vokalleri eklenmiş bir hard rock parçası kendileri. Albümün iki enstrümental parçasından biri olan Dreaming A City (Hugheskova), melodileriyle adeta "amacından sapmış bir ütopya kenti"ni tasvir ediyor. Ardından gelen BlackSquare'de grubun sanat sevdasını duyuyoruz. (Modern sanat diye bir şey yoktur, sanat ebedidir.) Şarkı da deneysel bir parça gibi başlayıp adını modern sanata ait ünlü bir tablodan alıyor zaten. Between the Clock and the Bed albümün bir diğer sürprizi: Green Gartside'ın konuk vokalleriyle tam bir "80ler disco pop'u"... Misguided Missile ve The View from Stow Hill, ruhani halleriyle bir önceki albüm Rewind the Film'e aitmiş gibi dursalar da, kapanışı bu albümün ruhunu yansıtan enstrümental Mayakovsky yapıyor. Bundan sonra da bize tekrar tekrar dinleyip mest olmak düşüyor. Keyifli dinlemeler..
Öne Çıkan Parçalar: Futurology; Europa Geht Durch Mich; Divine Youth; Sex Power, Love & Money
48:13 / Kasabian(9 Haziran)
Tom Meighan ile birlikte kendi partisinin eşbaşkanı diyebileceğimiz, grubun gitaristi Sergio Pizzorno'nun sözleriyle "sade ama öz, özü de pek bir has" olan 48:13; grubun şimdiye kadar yaptığı en kaliteli albüm olmuş Meighan'ın iddialarına göre. Harbiden albümden yayınlanan deneysel ve eletronik parça "Eez-Eh" insanı bağımlısı yapıyor.
Albümün ismini süresinden aldığı sade konsept etkileyici. Kapak resminin pembe olması ise insan gözünü rahatsız etmek amacını taşıyormuş.
Lazaretto / Jack White(10 Haziran)
Aylar önceydi, Bay White kendi plak şirketi olan Third Man Records'ta şu sıralar ne yaptığından bahsetti: "İki albümün prodüksiyonunu yapıyorum. Bunlardan biri bana ait, biri değil.." O iki albümden White'a ait olmayan, taş plak kalitesinde banda kaydedilen son Neil Young albümü A Letter Home çıktı. İkinci albüm ise White'ın ikinci solo albümü. 11 yeni şarkıdan mürekkep bu albümde hayal kırıklığına uğramayacağımızı bilmek, heyecanı arttırıyor.
Futurology / Manic Street Preachers(7 Temmuz)
Manics'in post-Richey dönemine ait son yeniden doğuşuna Eylül 2013'te yayınladıkları 11. albümleri Rewind the Film ile tanıklık etmiştik. O dingin folk çalışması, aslında iki perdelik bir oyunun ilk sahnesiydi. İkinci perde olan Futurology, RtF'in aksine sırtını elektronik gitarlara, distortion'lara dayıyor. Önceki albüm gibi Futurology de konuk vokaller içeriyor. 4 Lonely Roads'un vokallerini üstlenen Gallerli şarkıcı Cate Le Bon bu albümün de konuğu. Ayrıca Alman aktris Nina Hoss'u da albümün ikinci single'ı Europa Geht Durch Mich'te dinliyoruz.
World Peace is None of Your Bussiness / Morrissey(15 Temmuz)
Her zamankinden daha provokatif albüm ismi ve fevkalade kapak görseliyle bizi bizden almayı başaracak yine Morrissey. Ülkemizin geçtiği kaotik dönemle ilgili düşüncelerini paylaştığı şarkı "Istanbul" ve albüme ismini veren şarkıya ait videolar yayınlandı. Bu videolarda jilet gibi bir takım giyinmiş bir Morrissey kamera açısına giriyor ve şarkıların sözlerini şiir halinde okuyor. Bu yazın şüphesiz en çok çürünecek albümlerinden biri..
World On Fire / Slash feat. Myles Kennedy & The Conspirators(15 Eylül)
Slash Myles Kennedy ve hobi olarak kurduğu grubu Conspirators'u baya sevdi, ortak oldular turnelere birlikte çıkıyorlar artık. Birlikte kaydedip yayınlanacakları yeni albümde ise 17 gıcır gıcır parça var. Kim bilir belki bir umut bu albümün turnesi kapsamında Türkiye'ye ikinci kez gelirler; biz de Slash'ın gitarlı musikisiyle tekrar zevke geliriz..
Tarihi Meçhul İşler:
Shadows In The Night / Bob Dylan: Kesin bir bilgi olmasa da Dylan'ın resmi sitesinde rastlanan yandaki görsel albümün ismine dair ipucu veriyor. Paylaşılan ilk kayıt ise bir Frank Sinatra cover'ı "Full Moon and Empty Arms" oldu. Albümün sonbahar civarında çıkacağı ise bilinen bir başka gerçek.. Queen Forever! / Queen: Toplama bir albüm olmasına karşın içinde Freddie Mercury'nin ve Michael Jackson'ın da vokallerini taşıyan 3 duyulmamış parça da olacak ve Brian May bu üç şarkının Temmuz gibi gün yüzüne çıkabileceğini belirtmiş.
LP 8 / Foo Fighters: Foo Fighters'ın adını bilmediğimiz 8. stüdyo albümü 2014 sonbaharında çıkacak. Adamlar albüm için 13 şarkı üzerinde çalışıyor, bunlardan birinin adı "In The Way" imiş. Grubun planları içinde, Dave Grohl'un yöneteceği ve sonbaharda HBO'da yayınlanacak bir 20. yıldönümü belgeseli de var.
Monuments to An Elegy / Smashing Pumpkins: Kapak görseli ve yayın tarihi hariç her şeyini bildiğimiz 9. SP albümü. 2015'te yayınlanması bekleniyor. Bu albümden sonra da Billy Corgan ve tayfası için mesai bitmeyecek. Aynı yıl yayınlanacak bir de Day For Night isimli ikinci bir albüm var..
.png)
))_-_Soused.jpg)
.jpg)
